Sesin yok ki …
Ben rengini bile unutmuşken mutluluğumun
Detaylarını anımsamaman gayet normal
Önemsizlerimin.
Bilinmeyenlerin ardından özlemini derinden duymak ise
Hiç normal olmasa gerek
! Durun düşmeyin yaşlarım
İnci tanelerim
Her düşen damlam inceden bir çekiç darbesi oluyor sanki
Yankısı evreni saran
Suyun mermeri bile damlayarak oyması mümkünken
? Nasıl dayansın gözlerim bu ızdıraba.
Atın beni, vermeyin
Bırakmayın su yollarına..
Uyandırmayın beni çağırmayın, istemiyorum.
Susturun şu çığlıkları, dayanamyorum..
İsyanlarıma dahi kulak veremiyorum,
Ne olur,
Ne olur uyandırmayın.
Yalnızlığımın kör karanlıklarından beni

Çağırmayın bir daha..
Tamda alışmışken kuytuluğuna
Ses(n)sizlik şehrinin..
? Yok olmak bu kadar mı zordu sanki
? En azından yok farz etmek?
!!! Yokum !!!
Bırakın, bir kere de ben yolumu kaybedeyim
Unutayım kendimi bile
Sileyim ya da yaşamı, havayı, suyu dahi…
Seni belki..
Anlatamayayım bir daha hiçbir şeyi
Yazmayayım.
!!! Bırakın.
Tutmayıversin elimde kalemi
Dökmeyiversin bir kere de içimde birikenleri..
Müzik sesin olmuyor,
Hayaller resmin..
Ben sen olamıyorum.
Belki konsantre meselesi..
Önce kendimi bulmalı diyorum
Aç gözlü ruhum müsaade etmiyor.
Ne yaşadıysak anlık, tükettik bitti.
? En azından yazabildin, daha ne istiyorsun ki…
? Sen ne bekliyordun…






08eylül’07_yarını_hüzünperisindeninciler!!!….

not: yazdıklarm şiir değil belki, sadece alt alta yazıldı..