Dokuz ay olmus sirtimi yasladigim karli daglarin vadisinden akmayisi meltemin icime
Üc ceyrek yil olmus ben asvalt olali hayatin yogun trafigine
Koca bir ömür denebilir yani benim ölümüme!

Dokuz ay tasinan bir cocuk karninda annesinin
Dokuz ay gecmis üzerinden cocugun nesesiz gülümsemelerinin
Üc ceyrek yil yani kanamasi, kirilmasi, gömülmesi kalbimin
Koca bir ömür de denebilir yani hayatima benim!

Bir cocuk gömüldü o verimli topraga ve kücücüktü,
Boncuk boncuk bakiyordu gözleri; belli ki cok üsümüstü
Bir yaz ayiydi ama neredeyse donmustu gözleri
Ve duyanlar söyledi; buz gibiydi o son sözleri

Hoscakal diyemedi kimse garip oglana!
Cünkü cocuk bir ders verir gibi yummustu gözlerini hayata
Umuduna aglama der gibiydi hali
Zira hoscakali bilmemis cocuk, bilmemisti hos bir cakkalligi belli ki!

Ölümüm o cocukla ayni gün olmustu
Hissediyordum yok olusunu ruhumun
Koca bir dag göctü bir orman yok oldu
Ceylan ne yapsindi; urkek ve yorgundu

Hissediyordum, planlarim o dag gibi cökmekteydi benim de
Üstüme ufalandi hayallerim; üsüdüm


Yalniz kaldim


Sordum var misin diye
Sen yoktun!
Kimisi hep var oldugunu söyledi
Varsan da orda degildin

Hayallerim yagarken tepemden asagi, bakarken görmez gözlerim
Dökerken kupkuru gözyaslarimi derinlere sen varsan da burda
Ben görmedim
Hissettim zaman zaman;
Ama göremedim

Kupkuru gözyaslarimi dindiremedim, derdimi dinletemedim
Sadece döktüm onlari senin ugruna
Istedim en azindan ufalanan üstüme hayallerim
Yapissinlar gözümün yasiyla yoluna

Kalbim hasta oldu; cok sulu göz kan agliyor her gün damarlarima
Biliyorum evet doktora da gittim!
Anlayamadi onlarin en bilgin hali bile
Bir seyin yok senin dedi
Icimden tek verebildigim cevap hakikatten de "bir seyimin olmadigi" idi

Ondandi biliyorum evet;
Cokca seyimi kaybettim belki ama "bir seyim" cok canimi acitti!

Ve toz duman oldu hayaller;
Ruhum toza karisti
sözler bosla evlendi
mutlu mesut yuva kurdu
kalbim evlatlik gitti duygu fakiri bir bedene
Ama söz verdi; hep yazacak damarlarima hep kan aglayacakti mektubunda!
Evlatlik hic bilmedi ki o gittikten sonra damarlar terk etti bedeni
Duymuslardi cünkü dünyayi bilmem kac tur dönebileceklerini!

Ellerim acik avuc kaldi dönük yüzü Rabba, ama tirnaksizdilar!
Eller hic utanmadi bundan
Cünkü biliyorlardi bazi "eller" günahkardi, onlarsa sadece tirnaksiz.
Tamam belki "sadece" degildi ama en azindan degildi de sevapsiz

Tirnaklarimi ise topraga caktim orda kaldi
Onlar da hakliydi etle tirnak hic birbirinden ayri kalir miydi?!

Kokun gitti; burnumun da isi bitti bedende
Cünkü o koku haric her sey yalan ve bos kokuyordu
Bir gün bir cicek vardi umutla acar polenlerini ariya verirdi
Ari öldü cicek soldu misali oldu; kokun gitti burnum öldü!!

"Canim bugün de görmesem, sarilmasam isyan edecektim" deyisinden sonra sesini duymayan kulaklar istifa ettiler, o kadar dedim grev yapin istediginizi alin diye olmadi.
Hükmeden istedigi sesi kulaga vermedi.
Onlar da sana hasret bicare ac susuz ölüme terk edildiler

Saclarima gelince, onlari da tirnaklarimla biraktim
Tirnagim üstündeydi topragin, saclarim altinda
sense hep aklimda...

Hazmettim sevgini ötesi gelmeyin devri durdu daimin
Her bir parcama yaydim sevgini.
Belki ben gittim. Belki ben de yokum.
Feshettim bedenimi ama asla göndermedim yitirmedim bana mirasin sevgini...

16/03/2011 Carsamba- Saat 05:20