0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
874
Okunma
Yüreğimi karşıma alıp
sormak isterdim.
Beynimin silip attığı
korkuları, umutları,
çocukluk aşklarımı görünce
nasıl pırpır ediyorsun, diye.
Toplumsal maskelerle
dik durmaya çalıştığım
iğreti yalanlarda.
Bir çocuğun korkarak
annesinin arkasına saklandığı
köprüaltı evsizleriyle göz göze geldiğimde.
Sevdiğimin cenaze töreninde
’Bir kürek toprakta sen at.’ dendiğinde.
İşten atılarak geldiğim evde
çocuğumun
’Hoş geldin babacığım’ diye
boynuma sarıldığında
aynı burkulmaları nasıl yaşıyorsun, diye.
Yüreğim.
Gönül gözüm.
Keşke seninle el ele verip,
aklı,
mantığı
ve hatta tüm maskeleri
yeryüzünden silebilseydim.
