Kadın papatya ve adam
Bir masada titreştiler
Habersizce papatya yaprağında dirildiler

Adam
Baktı tüm kızıllığı düşürürcesine içine
Yaktıklarından bihaber
Korlar kondurup dudağına
Dayanamayıp çığlıklandı en sessizinden
’Eğer bir şair tanısaydı
Ve anlatsaydı seni şair diliyle
Yazdığı dilleri dolaşan en güzel şiir olurdu’
Döndü gözleri pembeliklerine kadının
’Kainatın en güzel bahçeleri solgun kalır yanında’

Ve büyüdü kadının doğduğundan beri aynı olan gözbebeği
İçinde çakan şimşeklerin korkusu sarıldı heyecanına
Ya da inanamadı yüreğinin boğazında atmasına

Açtı avuçlarını kadın
Gözlerini sürdü her yerine
Sonra dudaklarından birer nağme estirdi
Sonra yüzsünler içinde diye
Bir damla gözyaşı ekledi
Ve adamın yanağında gezdirirken avuç içini
Ateşleri karıştı harlanarak
Öylece baktı
Bin aşk meyvesini beslerken gözlerinin menevişinde
’Güzel yüreğinden gelenlere
En değerlilerimi veriyorum’ dercesine baktı

Adam
Kocaman bir umman sermişti önüne
Papatyaya değdi tebessümü kadının
Ne büyüktü gök
Ve daha ilk yudumdu aldığı
İlk yudumla yanmıştı...

ASLI DEMİREL...