Zamanın çıkınlandığı anlardayım
İğdiş edilmiş sevdaların içinde
Çözülmez düğümler biçimindeyim

Şimdi göllerde yüzmeyi unutmuş
Uçamayan -öksüz kalmış – bir sunanın kırık kanatlarındayım
Sabahı görmeden, şebnemlerle ıslanmamış
Basıldıkça ezilmiş yeşili soluk otların arasında
Sanılır ki bugün usul usul giden küçücük canlardayım
Güz geliyor, karıncalar yuvalarının ağzını kapatmakta
Bense yine tanımsız heyecanlardayım

Hep özenip durmuşumdur şu karıncalara
Böyle hamarat, böyle planlı yaşarlar ya
Yorulmadan, sapmadan, aç kalmadan
Zamana meydan okurlar, ne zorlukları aşarlar ya
Engel bilmeden, tanımadan, tınmadan
Kim bilir belki de zamanı taşımaktalar yuvalarına
Bense ders almak bir yana
Üstlerine basmaktan dahi geri durmadan
Harcarım bolca benim olmayan zamanı

Yolculuklar var bitmeyen, uzun, ince, zorlu kafamın içinde
Kafam esrikti, teslim olmuştu yönsüz yellere
Kolay diyenlere rastlamadım hiç, mola verdiğim hanlarda
Yine de bazılarını gördüm sefa sürerken
Gülüşmeler eşliğinde delişmen zamanlarda

Ve ozanlar vardı elde kopuz, sesler sinmiş tellere
İnleyen, dinleyen adamlarda
Sormadım ne acılar vardı acaba
Soramadım, açarlarsa küplerce dertleri
Altında kalırım korkusuyla
Ve devam ettim öğlen üzeri uykusuyla…

Ben yine bocalama devrine mi girdim ellerin usuyla
Dağ yamaçlarında uçuşan kırlangıçların kanatlarına takılıp
Ordan oraya atlayan göz yanılgılarımın
Döndürdüğü başımla kaldım mı ortalarda
Üç beş kelime bildiğim farklı bir lisanın
Bana verdiği “vay be , ben neymişim..” egosuyla

İrdelemeye çalışırken yolları, yollarda gördüklerimi
Ah keşke demeden, pişmanlık dahi duymadan
Zamanı çıkınımdan çıkarıp çıkarıp harcadım
Kıştan kalma karların eriyen cılız sularından
Avuçlayıp da dindirirken susuzluğumu
Hiç mi hiç anlamadım ebedi uykusuzluğumu
Ve ben zamanın çıkınlandığı anlarda,
Böyle yarı yolda kaldım
Dolarken miadım…

Güneri Yıldız (Elazığ, 02.07.2011)

.