Küçücük bir çocuğum ben, ana kucağında büyüyen.

Anayı, babayı ve ablayı hep özleyen.

Daha top oynamadım, uçurtma uçurmadım çayırlarda.

Umut nedir bilmezken umutlarımı mahvetmeyin


Evde mısır patlatsalar, rüzgâr kapıyı çarpsa korkar ağlarım.

Tüfekler, toplar, tanklar ve uçaklar kin kussa.

Bedenime bir tek mermi dokunmasa,üzüntüden ölürüm

Acı çeken, yaralanan, ölen insanları düşündükçe.


Bu kahrolası dünyaya gelmeyi ben istemedim

Şayet nefes alıyorsam, korkusuzca insan gibi yaşamak isterim

Soğuk kış gecelerinde, sobamız yanmasa da üşümem ben

Annem, babam gibi sizde gönül ateşinizi verin


Ailem yoksul, en küçük çocuk benim daha bebeğim

Rant uğruna zengin mermisiyle ölmek olmasın kaderim

Ekmek verin, aş verin bir damla süt verin beni birazcık sevin

Bu dünyaya geldiğime bin pişman etmeyin


Ben bu kış doğdum ama kar nedir bilmiyorum

Kartopu oynamak kardan adam yapmak istiyorum

Baharda açacak çiçekleri o rengârenk kelebekleri

Kuşları koyunları kuzuları görmek istiyorum


Barış mutlulukken savaş isteyenlere şaşıyorum

Yağmura hasret toprak gibi, anneme hasret yaşamak istemiyorum

Gücüm yetse minicik ellerimle, iğne batırırdım savaş isteyenlerin ellerine.

Acıyı hissetmeleri için sonrada ağlarım canları yandı diye


Minicik tertemiz beyaz tüylü köpek yavrusu verirdim savaş isteyenlere

Taşlaşmış yüreklerinde olmayan sevgi bir nebze yeşersin diye

Minicik kalbimi avuçlarına koyardım sıkmaları için,

öldürme zevkleri bitsin diye!

Konuşabilsen ah bir konuşabilsem haykırırdım;


SAVAŞA HAYIR DİYE!


Hadi ben daha bebeğim aklım ermiyor,

Allah aşkına söyleyin

Sizler kocamansınız.

Bu savaş niye?

Neden haykırmıyorsunuz ?

Savaşa Hayır diye

Durdurun nolur,

Ağlamasın kimse.

Haykırın nolur,


SAVAŞA HAYIR DİYE !


KAN DAMLAMASIN ARTIK

ANA YÜREKLERİNE


Haykırın nolur!


SAVAŞA HAYIR DİYE !

Faruk Develi-Çanakkale
09 Şubat 2003