bakımsız,her yeri kir içinde
üzerinde yırtık pırtık elbiseler
kırılmış sokak başına çaresiz
belliki çocuk evsiz kimsesiz

gözlerinde gülümseme hüzünlü
boynu bükük, gözleri ağlamaklı
bakar yoldan geçen kadınlara
iç çekerek, annem olsa diye
düşler kurar gördüğü erkeğe
babam da böylemidir der içten

sokaktan geçerken bakımlı bir çocuk
annesinin kendini beklediğini düşünür
sanki ailesi varmış gibi yüreği bükülür
sessizce gözlerinden yaşlar dökülür
kimsesizliğne işte o an üzülür

parka gider adımları, uzanır banka
düşler kurar kendini koyar konağa
hahayl eder sarılırken annesine
babası uzatır düşünde iri bir çilota
bayram sabahında ütülü elbiseler
giyer boyalı ayakkabıları altına
koşarken oynamak için akranlarıyla
ilerdeki kocaman lunaparka

birden bir el yapışır omzuna acımasız
çeker geri, iter bir kenara hoyratça
aşağılayıcı bakışlar bezenmiş gözler
iğrenerek bakar gözlerine
içi yanar, gözleri yaş dolar
anımsar kimsesiz, evsiz olduğunu

fazlalık hisseder kendini dünyada
büker boynunu sokulur çöp arasında
soğuktan üşümeyen yaralı yüreği
donar ayaz kesmiş gibi sahipsizliğine
İ. TÜRKMEN