2
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1217
Okunma
güneş ışıklarından utanırken ben küllerimdeki yangında bile sana üşüyorum....
karanfillerim üşüyor yokluğun da
her geçen gün daha çok
daha çok büyüyor çocukluğum
bir seni unutmayı öğrenemedim
boşluğuna sığındığım ürkek duvarlara..
bakışına hasret suskun kelimeler yazıyorum
parmaklarım dudaklarımın ucunda titriyor
sensizliğe kaç gece bağışladım bilmiyorum
dilimde sürgün kelimesi yokken
ben seninle bütün sürgünleri yaşadım
ve sadece sana sürüklendim..
dokunduğum tüm günler sensiz tükenirken
göğsüme bıraktığın yaram kanıyor
resimlerine baktığında yürekten gülmeyi öğrendim
kaç ömür gizledim yüreğimdeki yangına
kaç şiir yazdım adına
şimdi vakitsiz firarlarda kayboluyorum..
5.0
100% (2)
Cevap Yaz