Akşam günün üstüne iner de perde perde
Kedere meze diye ezilir yalnızlığım
Bir efsuna dalarım vaktin durduğu yerde
Gönlümün tuvalinde çizilir yalnızlığım

Hasret atışı başlar sol taraftan niceye
En derin yerden sızlar bir kan damlar heceye
Vurulmuş duygularla karışır da geceye
Kurtulur esaretten çözülür yalnızlığım

Duman da dalga dalga geçer garip başımdan
Uyku bile uğramaz ıslanır gözyaşımdan
Acıyı ekeleyip bir kaç lokma aşımdan
Yutamam boğazıma dizilir yalnızlığım

Sessizliği demlerim dünya denen bu hana
Gece ile gündüzün değişeceği ana
Tan yeri ağarırken o büyülü zamana
Nemli bir sabah gibi süzülür yalnızlığım

Yönümü çeviririm tek mukaddes aleme
Ruhum hep uzaklarda teslim olmuş eleme
Sükütü doldururken ucu kırık kaleme
Bitmeyen şiir olur yazılır yalnızlığım

Gönlümde iklimlere hazan düşerse nasıl
Kış da bendeki bende hem vakur hem de asıl
Baharı bekliyorken ömür biter velhasıl
Derin bir mezar gibi kazılır yalnızlığım

Ayşe Kadıoğlu Yıldız