Yine Ankara’dayım
Mutluluğumu ruhumun derinliklerine hapseden bu şehir,
Tıpkı tehdit edercesine zalim yine.

Yürüyorum, ne gece, ne sokaklar bitmiyor sanki,
Olmak istediğim yere götürmüyor bu yollar, bu adımlar beni.
Öyle sert ki ve kırılacakmış gibi kuru.
Gözlerimdeki yaşı dondururcasına
Ve yüreğimdeki aşkların ateşini söndürürcesine soğuk.

Kızıyorum Ankara’ya,
Haykırıyorum ona onun sokaklarında,
Sitem ediyorum dostluğuna.
Ya kalbi kırık,
Ya ben kalbinde değilim,
Ya da kalbi yok bu şehrin.

Sen değil misin?
Gözyaşlarımı döktüğüm kaldırımların sahibi!
Senin gecelerin değil mi?
Hayallerimi, ümitlerimi, hüzünlerimi sakladığım karanlıklar.
Hayattaki dram sahnem gibisin.
...ve Ankara girer yüreğimden içeri
İçimde kopan fırtına olur
Eser eser deli gibi
Talan eder kalbimdeki her şeyi
Ve ansızın çeker gider.

Yüreğim Ankara’dan geçer
Ankara’da yüreğimde geçer kendinden.
Ya sarhoş bu şehir, ya da ben bende değilim.
Anlamsızlık ve sızlayan bir burukluk olur ara sıra.
Anlıyorum, güveniyorsun sen hep kendine
Ve işte sendeyim Ankara yine.
En az senin kadar sendeyim.

Bu şehirde acılar da, geceler de "F" tipi
Ve bu şehirde aşklarım da acılarda gecelerde kıvranıyor.
Sanki yüreğimde müeebbet mahkûm bir süveyda bu şehir.
Ah ah Ankara basmadın beni bağrına!


19.11.2004

NEVİN KOYUN