Issız kalan bîçâre kadınların,
Yarlarından ayrılıp yüreği binbir parçaya ayrılanların,
Çeyiz sandığı sessizliğe bürülü genç kızların,
Gözlerinde dondu ya bakışları !

Hesabını vereceksiniz; mektep çocukları…



Bir bebeğin kalabalığı izleyişinin,
Çocuğun “babam nerde” deyişinin,
Annenin kabullenemediği bu gerçeği,
Yavrusuna anlatmak için düştüğü çaresizliğin,

Hesabını vereceksiniz; mağara dibi, köprü altı kazanımları…



Yol gözleyen anaların pınarı kuruyan gözlerinde uykusuzluğun,
Yanıp kavrulan yüreklerinde bir yudum susuzluğun,
Piçliğinizin, kudurmuşluğunuzun,

Hesabını vereceksiniz; her atılanı tutanın artıkları…




Bir dağdı evladı gözünde,
Gururla bahsederdi baba, her bir sözünde.
Şimdi beyaz kefen altında o gül yüzünü,
Kardeşinde arayışının, bulamayışının,
Olmayışının, olamayışının,

Hesabını vereceksiniz; faili meçhul zevklerin evlatları…



Yalnız canına kıydıklarınızın değil;
Canından ayırdıklarınızın,
Ömürlerini başına yıktıklarınızın,

Hesabını vereceksiniz; nikahsız düzüşmelerin tohumları…


Şu milletin gözünden düşen her damla yaşın,
Bağrımıza basılan binlerce kara taşın,
Zehir zıkkım! yediğiniz her lokma aşın,


“Ben sizin ta ”
diyecek oluyorum ya, sizde o da yok !

Hesabını vereceksiniz; ana avrat mevhumu yoksunları…






yağmurun
izi