Ortalık hala alacakaranlık
Perdeler sıkı sıkı çekilmiş
Sanki aralık olsa
Tüm mahremimiz ortaya serilecekmiş gibi
Yorganımı gırtlağıma kadar çekmişim
Sanki nefes almak harammış gibi
Kimbilir belki de öyleydi.
O an
O zaman...
Nefes almak ona karşı bir ihanetti zannımca
Bir ürperti aktı damla damla gözeneklerime
Faltaşı açılan gözlerim
Tavana asılı kaldı.
Odaların ışıkları patır patır yanmaya başladı
Tıpkı şu sıralar apartmana yapılan
İnsan görünce yanan lambalar misali
Öyle bir korku sarıldı ki boynuma
Doğduğum,büyüdüğüm evin
Kapısını açmaya yok cesaretim
Beynimde şeytan cirit atıyor
Oklarını da onunla geçen her saniyeme saplıyor
Artık o olmadan geçicek ömrümü
Duymaya tahammülüm yok.
Odama birisi daldı
Halam mıydı yahut dayım?
Seçemedim.
Yaklaştı
Sesi kısıktı
Sanki ona da nefes almak haramdı
Kimbilir belki de öyleydi.
Dudakları kıpırdıyordu
Dilide..
Ama duyamıyordum
Kulağımı tıkamakta yetmedi,
Bu kabusu hayatımdan kovmaya.
Gözlerinden akanlar
Musalla taşında yıkıyordu sanki yanaklarını
Anladım
Bugün aydınlık olmayacaktı.
Gözyaşlarım yetmedi o gece
Ne içimdeki ateşi söndürmeye
Ne de kaybımın sızısını dindirmeye.
O kadar pişman oldum ki
Boş yere ağladığım deli saçması senaryolara
Hele sevinç gözyaşlarıma,küfürler savurdum.
Hepsi ne kadar da anlam dışıymış
Teselli ederken söyledikleri ’fani dünya gibi’...
Gözyaşlarım yetmedi o gece
Yıllarca ağzımdan taşan kahkahalar
Ağzımın payını verdi işte...
Artık tüm kahkahalar sizin olsun.
Ama gariptir;
Belkide sevdiklerimizi aldığı için
Toprak bu kadar güzel kokuyordur.


DİLARA ÇALIŞKAN