Kadın sonkez baktı sevdiğinin gözlerine..
Baharlar düşlediği gözlerinde
Sessiz bir fırtına vardı sanki..
Suskundu...
Ağzını bıçak açmıyordu...
Bir noktaya odaklanmış deliler gibi ağlıyordu...
Şaşırırdım onu her görüşümde..
Ve deli galiba derdim arkasından ...
Oysa onun kimsenin bilmediği
Kabuk bağlamayan yaraları vardı....
Yarası battıkça can evine
Ondandı durmaksızın ağlamaları...
Sonbaharda sevmişti o
Canından öte bulduğu sevdiğini...
Ayrılık onları hiç vurmayacak..
Ölümüne yari olacak sanmıştı...
Nerden bilebilirdi ki
Bir trafik kazasının onları ayıracağını...
Ardından tek bir cümle söylediği sevdiğine...
"BEN SEVDİM TOPRAK ALDI...
SÖYLESENE YARİM
TOPRAĞIN SENİ BENDEN DAHA MI ÇOK SEVMİŞTİ..."
ÖYLEYSE EMANETSİN DEDİ"
Ve uğurladı yaşlı gözlerle....
Sevgi bu olsa gerekti
Acısından aklını kaybetmişti...
Şimdi deli diyorlar ona
Fakat kimse bilmez neden deli olduğunu
Kimse bilmez...

..ASİYİM ASABİYİM...