Güzelce, güzellerden güzeldir
Methiyeler sönük kalır katında
İltifatlar, gıybet mesabesine düşer

Öyle güzel kokar ki,
Gülistan’a düşse yolu,
Güller bile kıskanır onu

Ne haddime O’nu anlatmak
Güzelliğini övmekten utanırım
Lâyıkıyla ifade etmeye dayanmaz canım

Bir kaçını söyleyemeden daha
Pes eder zayıf kalbim, durur hayat

O’nu parça parça hayâl edebiliyorum
Saçlarından bir perçem, düşünsem
Coşuyorum, dalıyorum,
Kendimden geçiyorum

Gözleri
Kaynatır ruhumu
Bakamam doyasıya

Tenini hayâl edince
Bayılıyorum heyecandan

Olduğum yerden
Uyanıyorum ertesi gün

Adı anılsa
İştahtan kesiliyorum

Kimselere yok hevesim
Boş söze yok tahammülüm

Ya bana O’ndan bahsetsinler
Ya sussunlar kıyamete kadar
Tüm sevdiklerim

Güzelce
Güzelce’m

Evvelde, ahirde, zahirde, bâtında
Yaradılmış güzelliklerin cümlesi
Hayâ eder nûrundan…

İstanbul