(Kalbi en çok meşgul eden şey, o kalbin Leyla’sıdır)

Boşuna kurulma geçip karşıma,
O hayal yüzünü süzemem Leyla,
Sakın talip olma mezar taşıma,
Adını yanıma yazamam Leyla.

Ben senin dünyana ait değilim,
Bu bir gönül hali bu bir eğilim,
Ayağım sendeyse ötede elim,
Bir gölge üstünde gezemem Leyla.

Bir âşığım ancak O sen değilsin,
Nasıl bir faniye kalbim eğilsin,
Mecnun olan gönül seni ne bilsin,
Attığın düğümü çözemem Leyla.

Bir sahte cilveye yakmam kendimi,
Keskin bakışına kurdum bendimi,
Senin hatırına ben efendimi,
Ebedi yârimi üzemem Leyla.

Enseme çöksen de gözüm sılada,
Ruhumun gıdası gökte ki balda,
Söz verdim elestte yevm-i belada,
Dostumla ahdimi bozamam Leyla,

Bunca yol kat ettim artık sapamam,
Göbekten bağlıyım Can’dan kopamam,
Bir sönen yıldıza asla tapamam,
Çocuk bahçesinde azamam Leyla.

Beni meşgul edip kesme hızımı,
Dermanın almıyor artan sızımı,
Bu yüzden elime alıp sazımı,
Ardına türküler dizemem Leyla.

Ne libas giydirin ne inci takın,
Kiralık konaktan çıkmam çok yakın,
Bu bir heves değil unutma sakın,
Hakiki mirastan bezemem Leyla.

Ey geçici rüya ey ölümlü düş,
Sende bir Baki’nin arkasına düş,
Madem ki sonunda O’nadır dönüş,
Kendi mezarımı kazamam Leyla…