Bilmem ki gecelerin çığlığını
Ben hep sustum karanlıkta
Karanlık bildim bileli sessizliği sever
Yastıklardır bana eşlik eden
Göremem ki duvarlarda bıraktığım kan izlerini
Acısı uyuşmuşken tenimde yaraların
Hasretimin bestesi uyanık tutar beynimi
Gözyaşlarım engeller uyumamı
Esen rüzgar içeri girer yavaşça
Zaten bir o unutmaz beni
Yalnızlığımın şahididir kendisi
Başımda taşırım sabaha kadar tüm hislerimi
Ne yorulur bu beden kıvrılıp sokulmaktan
Ne de bozar suskunluğu
Yüreğimin sesini kaydederim beynime
Olmaz taşıyamaz silerim yeniden
Dalıp gittiğim yerlere bırakırım ümitlerimi
Benden başkası bulamaz nede olsa derim
Hatta ben bile bulamam bazen
Bulmaya ışık lazım derim
Kapatırım gözlerimi yeniden
Anıların kapısını açarım biraz daha özlemek için
Hayallerimin isyanını duyarım, hatırlarım birer birer
İşte o zaman sığındığım koltuğun arkası bile bıkar benden
Yastıklar devreye girer hıçkırıklarımla doyururum onları
Titreyen ellerimle sıkarım saçlarımı
Kıyamadığım dediğime kıyarım
Telefona gider aklım
Yalnızlığımı bir kez daha görürüm bu sefer
Kaçarım işte o zaman
Ruhuma en derine saklarım
Başımın ağrısı uyandırır yüreğimi
Ezan sesiyle kalkarım yerimden
Güneş tam çıkarken oda aydınlanacakken
Ben, kaparım gözlerim uyurum
Diyecek sözüm biter
Akması gereken gözyaşlarım akar
Gecenin izi tenimde yer alır
Ruhum diğer geceye kucak açar