Hey!
Sen en güzel kadın,
Kara saçları omuzundan aşagı inmiş;
Kalem kaşlı,gonca dudaklı
İçinde bir güzellik saklı kadın.
Son bahar meyvaları gibi,parlak gözlü
Ok gibi kiprikleri olan sen!
Taze lale çiçegi gibi tez solmayan
Ürkek kısrak gibi alıngan olmayan
Her kötü söze canı yanan!
Ama onlara kafa takmayan sen!
Yaratıkların arasında en güzel olan sen..
Yeri geldiginde bir At gibi,saatlerce yol alan;
Sırtına yükledigin onca agırlıgı tek başına taşıyan sen.
Evdeki her işi tek başına yapan
Tarlada çalışan,tüm işi üstüne alan;
Çeşmeden helkelerle su getiren
Tokaçla derede çamaşır yıkayan
Soguk suda morarmış ayaklarla eve yalın ayak gelen,
Bunları tek başına yapan sen..
Yorgun haldeyken birde gece yatakta koca nazı çeken;
Yorgunum diye sitem edince,azar işiten sen.
Ne acını yaşadın doyası;
Ne sevincin oldu abartılı.
Agır başlı oldun ömrünce
Gözlerin dolarken sadece bakarsın;
Bugulu gözlerle meçhule dalarsın;
Daha bir gün almadın yatmanın tadını
Sabah uyanmadın gerinerek!
Gün dogmadan uyandın.
Çorba kaynatılacak,yatak toplanacak,hayvanlara bakılacak.
Sonra tarlaya gidersin elinde çapa
Sırtında bohça içinde yufka,
Çocuklar acıkır diye.
Hey sen güzel kadın!
Ne güzel bir yaratıksın sen öyle!
Bu kadar yük altında yıkılmazsın,
Kötülügü içinde barındırmazsın,
Baban,anan,kocan,evlatların üstüne gelmiş
Hiç birine aldırmamışsın.
Ne birine baş kaldırı,
Ne birine isyan etmişsin!
Hep ezilmişsin birileri tarafından.
Küçük kız çocugu oldugunda yaşayamadın kızlıgını,
Babandan,abilerinden,amcalarından dayak yedin!
Evlendin kocandan dayak yedin,
Kaynana dırdırı,görümce gırgırı,kayın tafrası çektin,
Çocukların oldu,onlarda üzdü seni.
Gelinin oldu sayılmadı hatrın,
Damadın oldu oda saymadı seni ölene dek.
Nene oldun yaşlanınca torunların ugramaz oldu yanına;
Bir ömrün böyle geçti.
Eger seni kırdıysam eşekligime say;
Bir ömür tüm kahrımı çeken sen
Ölüp gitmek istemiyorum
Seni sevdigimi dünya aleme demeden.
Hey sen!
Dünyanın en güzel yaratıgı!
Senden özür diliyorum ben.

Mahmut DURDU