Uçsuz bucaksız bir evrendeyim.
Milyonlarca galakside
Milyonlarca yıldızın döndüğü
Bu uzay enginliğinde bir başınayım.
Big-bang kadar eski
Zaman labirentlerinde dolaşıyorum.
Bir tanıdık arıyorum.
Yapayalnız ruhuma.
Düşünceler yıldızlardan hızlı
Zihnimin uzay ve zamandaki açılımları
Beni ürkütüyor.
Her boyutta yalnızlığım artıyor.
Sessizlik ruhumu sarıyor.
Her şey gizemli bir soru fısıldıyor.
Neden,niçin ve nasıl ?
Bu varoluş neden,neler oluyor ?
Ben kimin ?
Bilincim evrende yankılanıyor.
Aksi sedamdan başka yanıt yok.
Yıldızlar sır vermiyor.
Herşey sessiz,herşey yabancı.
Kendimden başka kimse yok.
Yalnızlıktan korkuyorum.
Kendime dönüyorum.
Atomlar bedenimde geziniyor.
Bende habersiz.
Bİr şeyler oluyor benim elimde değil.
Çaresizlik boynumu büküyor.
Gözlerim yaşarıyor.
Birkaç damla yaş oluyor yalnızlığım.
Yüzlerce epizod benliğimi darp ediyor.
Ve nevroz nöbetleri...
Kaçacak bir yer yok.
Tüm evren ruhumda.
Milyonlarca atom çılgınlaşıyor.
Karabasan gibi üstüme çöküyor.
Nefesim tutuluyor.
Kimse yok mu diyorum ?
Bir ses bir nefes.
Aman Allah’ım ! Kimse yok mu ?
Umutsuzca sesleniyorum.
Sessizliğe sessizce.
Feryadımı duyan yok mu ?
Ben kimim ?
Burada neciyim ?
Sessizlik büyüyor.
Gözlerimi yumuyorum.
Maddeye dalıyorum.
Atom,proton,kuant derken
Soyutlaşıyorum.
Artık gözlerimde yok.
Sağır ve dilsizim.
Gidecek bir yer yok.
Kendimi bulamıyorum.
Her şey flulaşıyor.
Bir sis mi kaplıyor ne ?
Varlık gözümden siliniyor.
Burası neresi ?
Her şey nereye gitti ?
Ne kadar da gerçekti diyorum.
Bir nur kaplıyor afakı
Kendimi göremiyorum.
Birden " Ben O’yum " diyor sessizlik
Yokluğun eşiğinden.
Herşey "Ben O’yum " diyor.
"Ben O’yum" diyor ruhum.
Bir sınır koyamıyorum kendime
Herşeyle aşina oluyorum.
Tıpkı ellerimle olduğu gibi.
Varlık rengini değiştiriyor.
Sevgiyle doluyorum.
Herşey sevgi oluyor,sevgili oluyor.
Herşeyi kabulleniyorum.
İyi-kötü , hayat-ölüm,
Bütün zıtlar aynileşiyor.
Herşeyin buluştuğu bir yerden bakıyorum
Evren sevgiyle gülümsüyor.
Anlıyorum ki bir yabancı yok,
Yalnız değilim.