Başlayamadığımız şeyler acıtır içimizi.
Başlamak için çırpındığımız,ama asla gerçekleştiremediğimiz hayaller,
Kapkara bir gecede sarar bedenimizi.
O’nun ismini haykırarak uyanırız sabahın 3ünde
Alnımızdaki terle,gözümüzdeki yaş karışır birbirine
Ve gün ağarana kadar dökülürler ard arda...
Uyumaya korkar oluruz artık.
GÜneşe küskünlüğümüz başlar,siyaha dostluğumuz.

Her gün yineleriz aynı soruyu defalarca
’Neden?’
Beynimizi kemiren bu sorular bir hapsoluştur aslında.
Biz istediğimize hapsolmuşuzdur ve işin acıtan tarafı istediğimizin umrunda bile olmayışımızdır.
Yanarız kor alevler de,yine de kızamayız ona.

Çevremizdekiler avutur bizi;’Geçer’
Ve biz,sadece kafa sallarız sözcüklere.
Geçmeyeceğini,bu neşter yarasının asla kapanmayacağını biliriz çünkü.
Hayal kurmak yerine acıyı doyasıya yaşamayı seçeriz.
Ondan gelen acı bile bağımlılık yapar dizelerimizde.
Bizi içten içe öldürdüğünü bilir,yine de hayata inat bırakamayız onları

Oysa gelse...
Gelse bitecektir bu çile.
Biz çağıramayız,o da gelmez.
Asla yaşanmayan bir aşk olur içimizdeki.
Ve içimizdeki kahraman,o sırada başka kaç prensesi uyandırır uykusundan..

Büşra Aslan..