Mazinin tozlu kaldırımlarında kaldı mutluluklarım
Ne maziye gidebilecek cesaretim var,
Ne de mutluluklarımı yanıma çağırmaya mecalim

İçimi acıtan bu deniz kokulu şehir miydi?
Yoksa o deniz kokan adam mı?
Bilemiyorum.

Bu yeni bir başlangıç dediğim her aşk
Bana o adamı hatırlatıyor nedense
Her baktığım gözün derinliklerinde onun gülümseyişi var sanki.
Tuttuğum her el onun teni sıcaklığında
Söyledikleri her sözcük onun dudaklarından dökülüyor.

’Deniz...’
Hep bir nehir olarak akmak istedim ona.
Ne zaman kıyılarına yaklaşsam
Hırçın dalgalarıyla ürküttü beni

O böyleydi işte...
Uzaktan ve küçük bir küçük bir çocuğu sever gibi sevmeliydim onu
O ’Yaklaş!’ dediği zaman
Usul usul sokulmalıydım yanına

İçimi acıtan ne bu deniz kokulu şehirdi
Ne de o şehirde yaşayan ’Deniz’ kokan adam
Mazide bıraktığım mutluluklarımdı yüreğimi yakan
Anladım...