Kimi zaman ait olmadığımız bir yerdeyizdir.
Şimdiyse sen içeride, bense dışarıda…
Biz sevilmekten çok sevmek isteriz.
Biz ayrılıklardan ziyade vuslata hasretiz.
Peki neden hala kendi yerimizde değiliz?
Ey, sevgili dost; bu satırlar sanadır sana!
Gri demir parmaklara yaslanan o dost yüreğine,
Selam uçurdum; Bursa’dan ortak bir dostla;
Bir de uzunca mektup yazmıştım;aldın mı?
Buz gibi bir aydınlık da olsa, orası sana,
Bilirim:
Özgürlüğün sımsıcak düşleri koyar insana.
Orada olman bilsen nasıl, nasıl dokundu bana!
Biz hiç mi, hiç hak etmedik bu türlü öksüz ayrılıkları...

Hani, bize hediye niyetine dokumuş olduğun örtü var ya!
İçinde lila rengi yaprakları olan, ellerinle dokuduğun,
O ipekten masa örtüsüne her dokunuşumda içim titrer.
Ey, sevgili dost, birkaç ay önce bir söz etmiştin;
Anımsadın mı “eylül gelince ben yokum” demiştin.
Belki sen bile farkında değildin böylesi bir gidişin…
Biz hiç mi, hiç hak etmedik bu türlü öksüz ayrılıkları...

Yokluğunda hissedilenleri ve gerçekleri,
Bir çırpıda nasıl anlatsam acaba sana?
İçtiğimiz dost kahvelerinin telvesi kalmış;
Daha dün gibi taze dişimin kovuğunda.
Sohbetlerimizin içeriği genelde hep dostluk adına
Ey, sevgili dost, biliyorum bu dostluk atılmaz hiç yabana
Düşündükçe seni o buzdan gri sokakların arasında
Uykum kaçar; gözyaşım kirpiğimin ucunda damla damla
Biz hiç mi, hiç hak etmedik bu türlü öksüz ayrılıkları....

Az sonra güneş İda’nın batısından batacak.
Saatler devriye, akrep uykuya dalacak.
Yelkovan nöbetini, gardiyanına devredecek
Yine hicran, tan vaktinde hüzünle kahvaltı edecek;
Özlenen dost buseler birçok satırda söyleşecek.
Biz hiç mi, hiç hak etmedik bu türlü öksüz ayrılıkları...

Emine PİŞİREN/Bursa
10.Kasım.2009

"Yine Düşlerimde Sabahlar mısın?" adlı şiir kitabımdan...