Gün doğumunu bekliyor adam
ay sanıyor kendini
Güneşle birlikte sanki batacak
Anlamıyor ki
Gün olur devran döner
İzi kalır gök yüzünde
giderken bıraktığın anılar gibi
Geri döndüler dalganın köpüğünde
Oysa denize yazmıştı
öncelere ait şiirlerini…

Dingin yaz gecelerinde
belirsiz şekiller çizerdim kumsal boyuna
Kaygım
kurtarılan günün ikinci evresiydi
Ne aydınlandım
Ne yalan hülyalara daldım
Bir solukta içtim
yaşamın zehrini…

Deniz nasıl oralarda ( der )
Kıyıya vuran yosunları
haber sanıyorum burada senden ( der )
Kalan tek melekem
uzaklaştıramıyor onları
Şehir benden kopuk
ben şehirden
İnsan böylesine küstürür mü şehrini…

Sensiz kaldım
Tek amacım yaşamak ve yazmak
Düşmüyor mısralar
küsmüşçesine satırlara
Şiiri incittim canım şiiri
Sadece senin girdiğin düşlerim doğurgan
Kalem kırılgan
Kör kuyudayım derin
çıkmanın yok mümkünü…

Ne kadar çabuk geçiyor zaman
Farkında mısın
yıllara ulaştı günler
Hazan geldi bile sonrası kış
Nasıl geçecek
kutlayamadığım yıl dönümleri
Hangi rüzgar ayrı düşürdü
Elimi kaldırıyorum
durdurmak umuduyla mümkünü yok
Ölüme götürüyor
önüne katmış beni…

İstanbul 01.09.07