Ne mutluydu o zamanlar,
Ne özgürdü,
Ne umutluydu,
Ne çok düşünceler kuruyordu,
Elais.
Şimdi bunlardan hiç biri kalmamıştı,
Bunların çoğunu geçirdiği,
Duygusal maceralarında,
Birbirini kovalayan durumlarda,
Yani genç kızlılığında, evliliğinde,
Sevişmelerinde harcamış,
İyi ama kimdi onu böylesine bahtsız eden?
Kendisini altüst etmiş, olan felaket neredeydi?
Kendisine acı çektiren nedeni arayıp bulmak,
Acılarının nedeni bulmak istiyordu,
Başını kaldırıp çevresine bakındı.
Etajerdeki vazoların üzerinde,
Nisan günün ışıkları oynaşıyordu,
Ateş yanıyordu, Elais terliklerinin altında,
Halının yumuşaklığını duyuyor,
Gün ışığı beyaz, hava ılıktı,
Her şey günlük güneşlikti berraktı,
Birden kalbindeki küller uçuşuyor,
Bukalemun gibi renk değiştiriyordu,
Erkeğini kendi elleriyle bırakmıştı..

Sami Arlan..

Fotoğraftaki yaramaz Torunum ( D O Ğ A )