Elais bir gün kendi kendine süslendi, kokular süründü,
Ayna karşısına geçti kendisi görüntüsüne şaşırdı,
Gözleri hiçbir zaman bu denli iri bu denli siyah,
Bu denli derin bakışlı olmamıştı, benliğine,
Yüce bir şey yayılmış onu değiştirivermişti sanki.

Kendi kendine, bir sevgilim var!
Bir sevgilim var! Diye yineliyor bunu düşündükçe,
Sanki yeniden erginlik ulaşmış bundan zevk alıyormuş,
Hoş duygulara kapılıyordu, en sonunda Elais,
Sevginin zevklerine artık umudunu kesmiş olduğunu,
Mutluluğun o yoğunluğuna kavuşacak sanıyordu,
Olağan üstü bir şeyin içine girer gibiydi,
Her şey tutkudan, coşkudan, sayıklamalardan oluşuyordu,
Mavimsi bir sonsuzluk her yanını sarmış; duyguların doruğu,
Düşüncelerinin altında ışıldıyordu, sıradan, gündelik,
Elais in yaşamı ise ta uzaklarda, aşağıda, boşlukta,
Bu yüksekliklerin arasında görünüyordu gözlerine,
Elais biliyordu ki bu yaşantısından arda kalan ömrünü,
Hep derbeder, düşünceli ve yalnızlık içinde geçirecekti.

Sami Arlan..

Fotoğraftaki yaramaz Torunum ( D O Ğ A )