Göçmen ruhum kanatlandırmıyor artık beni bu son günlerde,
Gözlerim uzak diyarlarda dolaşıp dursa da bedenim hep evde,
Ben de kendimleyim, birlikte oturuyoruz koltuğumuzda ama,
Bazen de şiirler yazıyoruz deftere, okunsa da okunamasa da...

Göçmen ruhum oturtuyor olsa da bedenimi evin belli köşesine,
Ben söz dinleyip beklesem, onun isteğini gerçekleştirsem bile,
İç dünyamda farklı alan var, at koşturuyor oradaki ’Ben’, ve,
Dönüp dolaşıp yine eve geliyor, oradaki mekanına, mümkünse...

Göçmen ruhum çok aceleci, yerinde durmak nedir bilmiyor, ama,
Dünya küçüldü artık, yolculuk kolaylaştı; uzaklara ve yakınlara,
Baharlarda da baharlar olur, oradan başka mevsimlere açılırız,
Göçmen ruhlu ceddimizden kalanlarla biz de ufkumuza açılırız...

Şiir yazmak da göçmek gibidir, alır başını gider kelimeler, durmaz,
Onlarla anlatılmak istenen anlatılır, anlatılamayana çare bulunmaz,
Onu bir kenara bırakır kimliğimiz, bizden uzağa ama bize yakın,
Bir yerlerde bekler ruhumuz, bedenimiz olmasa da yanına yakın...

Göçmen ruhum bedenimi dürtüklüyor son zamanlarda, anlaşamıyoruz,
Birbirimizden ayrılacak olsak da ebediyette yine aynı kimlikte olacağız,
Öyle olsa da olur olmasa da, her ikisi başının çaresine bakabilir nasıl olsa,
Baksa da olur bakmasa da, her ikisi bizden uzaktır, bize çok yakın olsa da...