I
Oyun alanlarında kanatırken birbirimizi
Özür dilemeyi öğrenemedik.
Sert iklimlerin
Asi çocuklarıydık.
Hasret vardı
Ve hep uzak düşler
Sonra kağıttan gemilerimiz
Umutlar yükleyip geleceğe dair
Yağmur artığı su birikintilerinden
Düşler limanına gönderdiğimiz.
Taş ve çamurdan oyuncaklarımız
Kelebek ömürlü hüzünlerimiz vardı
Ölesiye ağlarken
Kahkahalara dönüşen çığlıklarımız.

Kimimiz erken göçüp gitti
En meraklımızdı
Açık unutulan çukurda
Son nefesini veren.
En haşarımız
Fırlayıvermişti birden
Işıksız ve geçitsiz araba yoluna.
Doktorsuzluktan ölmüştü
Babası işten atılan
Oysa tedavisi de vardı
Aşısı da veremin.
’Takdir-i İlahi’ dedi büyüklerimiz
Ne gelir elden?

Erken alıştık zamansız göçlere
Ve kaldığımız yerden
Devam ettik oyunlarımıza
Çocukluğumuz eskiyordu ha bire
Ama aynalar
İkna edemiyordu bizi büyüdüğümüze
İşte bu yüzden
Üzerimize olmayan giysilerimizi
Hep küçülmekle suçladık.

Savrulduk sonra
Büyük kentlerin kuytularına
Kökünden koparılmış kır çiçekleri gibi
Yanlış iklimlerde yeşermeye çalışan
Fidanlardık.

Oyun alanlarında kanatırken birbirimizi
Özür dilemeyi öğrenemedik.
Sert iklimlerin
Asi çocuklarıydık.
Ve büyüdük
Eskiden kalma ne varsa
Yüzümüzdeki derin çizgilere gömdük.
En renkli rüyalar
Saçlarımızdaki aklarda yitirdi sihrini.

Kağıttan gemiler
Çoktan demir almış düşler limanından
Hayat
Kanatırken en acımasız yüzüyle yaralarımızı
Bir batıktan arta kalanları
Toplamak bize düşen...

II
Hayallerimiz vardı
Dizginsiz çağlayanlarıydı ömrümüzün
Bir varmış, bir yokmuş diye başlayan
miş-li geçmiş zamanların
Sonu mutlulukla biten masal çocuklarıydık.
Sonra büyüdük
Büyümenin eksilmek olduğunu bilmeden...

Murat ORHAN