0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
966
Okunma
Ocağımda artık ateşin yanmıyor!...
gönül kabım kurudu; odalarım bom boş
Sen benden uzakta; kendi feleğinde gezerken
bülbülün figanı ;güle halvet anı sanma gönlüm ağlıyor.
Senin gidişine Ufuklara Bakarken!...
Bir doğan ;bir batan kızıllıkta Yanıyorum.
Her sabah, Her akşam Ateşimi Ararken
Karanlık geceleri kendi kabrim sanıyorum
Sen demesen de yüreğimde duyarım
Düğüm, düğüm, içindeki hüznü
yalnız akşamları, pencereden bakışları
ve sana sunamadığım bir beyaz gülü
Özlüyorsun sevinci mutluluğu;Aşkı
Oysa; ufuklarda bana hicran görüküyor
içimdeki müphem ;kaf dağı savaşlarım
bilki benim gibiler kızıl hastalığından ölüyor
Bilirmisin ben her akşamları
gizli gizli; seni görmeye gelirim
geceyi bir yorgan gibi üzerine örter
alnından öper seni ALLAH’A emanet ederim
