Sabahın alaca aydınlığında
Çarpar uykuna şamar gibi tokadı
Çağırırlar yine o bildik hüzün nameleri
Dalarsın geçmişin en derin yerlerine
Ararsın kaybettiğin sevgilerini
Umutlar neredeler peki
O beni benden alan sevmelerim
Söyleyin neredesiniz şimdi

Her gün bu kasvetlerdir beni benden alan
Durmadan kimsesizliğe sevk eden
Bu yüzdendir başımı öne eğmelerim
Bundandır kalabalıklardan kaçışlarım
Gözlerim de artık görmek istemiyor
Ne sevgiyi ne umudu
Ne de iyiliklerden uzak olan dünyayı

Bense şimdi cebimde
Hüzün kelimelerini biriktiriyorum
Belki bir gün sırası gelir de
Teker teker bozdururum diye