4
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1701
Okunma
kayıp şehrin
çocukları..
bir akşam vakti
tanıdılar..
liana’yı.
gürlerken gök
aydınlanırken
etraf şimşeğin
yakan
ışıklarıyla..
bir eliyle
gözlerini
siliyordu liana..
dağılmıştı saçları
dudağının kenarı
morarmıştı kocaman...
nasıl düşmüştü
bu bardaktan boşanırcasına
yağan yağmurun
altına..
göklerden mi...
gökler
kadar
doluydu yüreği..
gökler kadar
karanlıktı
baktığı her yer...
sokak çocuklarından
birkaçı.
toplanınca etrafına..
liana
olduğu yerde
daha da
küçüldü...
kara
üzüm gözlüsü
çok kullanılmış
poşetle
örttü saçlarını..
yüzündekilere
aldırmadı..
liana’lar
hep ağlardı..
nasılsa
her güne
bir sebep yazılmıştı...
milyon yıl geçse
yıkanıp
arınmazdı
bu yazı..
11/06/2011
ödemiş
Cevap Yaz