dünyaya veda edeceğim anlarda karşılaşırdım onunla
bir bakışı
bir konuşması
yaşama sımsımsıkı sarılmamı sağlardı
ve avuçları üşümüş ellerimi öper öpmez dururdum ölmekten
ruhumu yaz serinliğine bağlardı
naif/zarif dokunuşuyla



hayata küsenlerden değildi o
kimi görse merhabasını eksik etmez tokalaşırdı
sosyal yanımı güçlendirmek için
kanatlanmaktan çaresiz koluma
ağacını terketmez bir gölge gibi girerdi
konuşurdu/sohbet ederdi benimle
ben gece gündüzü birbirine karıştırıncaya dek
ben sevgiye doyana dek
okşardı susamış duygularımı
alkışlardı kocaman yüreğiyle kurgularımı



dünyaya hoşçakal diyeceğim cümlelerde önüme çıkardı
hemen dudaklarıma yapışır
hemen kucağıma atlar
daha koklanılacak çiçekler
daha tadılacak güzellikler kaldığını hatırlatırdı bana



bana sırtını hiç dönmezdi o
ne zaman beni görse
koşa koşa uğrardı memleketime
ve rengiyle
ve ahengiyle
kalbimi tekrar tekrar heyecanlara sevk ederdi
hiçbir karşılık beklemeden
dahası yağmurlarımı incitmeden
dahası hayallerimi silmeden
çok anlam katardı okuduğum/yazdığım şiire