Şimdi düşünüyorum da…
Biz uyurken bile özlerdik birbirimizi…
Hatta çok özlediğimizde,
Gecenin hangi saati olursa olsun,
Uyanıp konuşurduk…
Gelecekte ne yapacağımızı,
Nereye savrulacağımızı düşünmezdik
Çünkü korkardık düşünmeye…
Aslında bizim için önemli de değildi bu…
Yan yanaydık, birlikteydik…
Göz görmezdi olanı biteni…
Mutluyduk ve hayallerimiz vardı ya
Gerisi önemli değildi…
Ben seninle gecenin bir vakti özlemle uyanıp,
Her şeyi yok sayarak gülmeyi öğrendim…
Ben seninle o çok korktuğum,
Benim için çok zor olan aşkı tanıdım…
Kaybetme duygusunu taa derinlerde hissettim…
Ben seni çok özledim sevgili!
Ama şimdi ne haldeyiz…
Sana olan özlemimi satırlarıma sığdıramazken,
Benden başka kimse bilmesin diye,
Yüreğime sığdırmaya çalışıyorum…
Günler geçip giderken,
Yüreğim, uyuşmuş hasretinden…
Farkında değil yaşamı, umutları…
Farkında olduğu tek bir şey var:
Özlemin, yüreğimde filizlenen gonca olsa,
Yastığıma ve bana sarıldığına üzerime sinen kokunla,
Uyumayı özlemezdim sevgili!


Ufuk