Oturdu bir ağacın gölgesinde,

Böğrüne ok saplandı meçhul yaydan !

Gönlünde trenler aşk bölgesinde;

Dumanlı dumanlı çıkmışlar raydan!



Kalktı o gölgeden ağladı birden,

Kömürden bile kapkara bahtından.

Baktı utandı elindeki kirden;

Oysa yüreği sultanlar tahtından !



Gitti evine tüm çatısı çökmüş,

Eve girdi gebe karısı ölü !

Son nefeste kanlı gözyaşı dökmüş!

Gözünde gayrı dünya sahra çölü!



Döndü kan ağlayarak cenazeden,

Çekiç, çivi bitti evin tamiri.

Ayırdı zalim, eşi firuzeden!

Ne hakimi dinler, nede amiri !



Vardı kanlısının hızla yanına,

Baktı pis yüzüne vurdu silleyi!

-Nasıl kıydın Rabb’in verdiği cana ?

-Sürdürme dededen kalma çileyi !



Çıkardı eşinin cepten resmini,

Yutkunup gösterdi kanlı katile!

-Yücelttin değil mi lanet ismini ?

-Döndü mü pis kalbin şimdi tatile ?



Birden kanlısının yaşları aktı;

Aldığı için bir kulun ahını !

Vicdanı kalbinde taşları yaktı ;

Görünce erinin ahla vahını !!!


Serhat ERTAŞ


( Şiirden Adam )