onbeşinde suskun bir ruhtum ben

sadece ölüm sözcüğüne gülümseyen

güruh bir ruhtum

kendi canına kasteden

bir gece yarısı

hastane kapısı

gözlerim ağlamaklı

acil alabildiğine yoğun olsa keşke

kaybolsam hatta kendi derinliklerimden bile öteye

gözler çakılmış öfkeli

apaçık ifade ediyorlar

bana yüreksizliğimi

niye geldim bu dünyaya sanki

bedenim kaç şişe serumla arındı zehrinden bilemiyorum

tek hatırladığım

yetmişlerinde bir teyzenin sözleri

ben bile bu yaşımda canıma teselliyim

senin ne derdin var sanki

çizgilerine sarınmış çukur gözleri

hala, capacanlı, parlak

ilk günün heyecanı gibi

bense hayata inancını çoktan yitirmiş

adımları temkinli

hayat kendine inananların bir güç gösterisi gibi

bense her geçen gün daha da nefretle karşılıyorum bu inadına mücadeleyi

öyle ya birbirimizi bu kadar kırmaya değermi

şu toprağın rengi öylesine büyüleyiciki

sarındım kokusuna sinip saklandım

aktım damarlarına usul usul

tıpkı bir eski sevgiliye sarınırmış gibi

hiçbir gölge böylesine korumamıştı beni

ah şu yol öylesine uzun ki

kilometrelerine döşenmiş onlarca anın yüküne teslim bir köle misali

adım attıkça eğiliyor,gömülüyorum

bakışlarım ezik bir ruhun aksi

ayaza vurmuş korkular üşütüyor ,titretiyor beni

soluk benliğim görünmüyor

aradıkça yitiriyorum kendimi

sadece af dilemekti benimkisi