Doğuşunla mutluluk neşe getirdin evimize
Minik mavi gözlerinle bakardın gözlerimize
Sevindik bir kızımız oldu diye.
Adını koymakta zorlandıysakta ismin oldu DAMLA
Yeni açan çiçeğin üzerine düşen yağmur damlası gibi,
Sende düştün yüreğimize.
Nereden bilebilirdik ki;
Hesapta olmayan acımasız bir rüzgarın,
Çiçekle damlayı birbirinden ayıracağını.
Damlayı çiçeğin üzerinden acımasızca salacağını.
Çiçekler sensiz susuz,
Çiçekler sensiz solgun.
Yaktın yüreğimizi,
Büktün boynumuzu.
Bizler sensiz mutsuz,
Bizler sensiz can evinden vurulmuş.
İsyan etmiyorum kaderime,
Ağlamıyorum kör talihime.
Yaradan seni bizden çok sevmiş ki,
Daha yirmi günlükken kavuşturdu rahmetine.
Henüz yirmi günlükken,
Beyaz kefen oldu böleğin.
Yatağını ısıtmadan,
Soğuk toprak oldu yatağın.
Göksümün üzerine koyardım ezilmesin diye başını,
Şimdi kuru bir ağaç oldu yastığın.
Sinekleri kovardım ağırlık salmasınlar diye üzerine,
Şimdi tonlarca toprak altında,
Eziliyorsun küçük bedeninle.
Kendimi siper etmek isterdim sana,
Topraklar seni incitmesin diye.
Göksümü söküp te koymak isterdim,
Başucundaki kuru ağacın yerine.
Kollarımı sana vermek isterdim,
Soğuk toprakta sıcacık sarsınlar diye.
Beyaz kefeni ben giymek isterdim,
Elbisemden sana bölek yapsınlar diye.
Olmadı bebeğim.
Zamansız geldi sonbahar rüzgarları.
Kuruttu çiçeklerimizin üzerindeki ilk DAMLA’yı.

Cahit ERDEM