Doğumuyla başlayan bir yoldur insanınki.
Yoldan gelmiştir,
Yorgundur…

Küçük bir bebekken daha,
Minik elleri ve acıyan dizleri üzerinde,
Sürünmeyi öğretirler;
Büyüdüğünde mesafeler kat etmesi adına…

Çocuk olunur sonra.
Okul yılları,
Mahalle sokakları derken
Başlanır yürümeye.

Çocuk gözüyle,
Bir çift yeni ayakkabıdır mutluluk;
Belki de, bir bisiklet.

Birinde adımlar,
Diğerinde pedallar;
Yollara vurulacaklar…

Bir vakit ‘genç’ diye seslenilince
Fark edilir; zaman akıp gitmiştir.
Çocukluğu yanında sürüklemiştir…

Sorumluluk bilinci,
Benliği makam tutar.
Artık koşulmalıdır;
İnsan büyüdükçe, yollar da uzar...

Yağmur, çamur demeden,
Veya güneş kavururken tepede,
Onca engele rağmen,
Bazen tökezleyerek; ama hiç vazgeçmeden
Koşulur ufuklara…

Heybede;
Her şeye ve herkese rağmen yalnızlık,
Tuhaf bir kimsesizlik kokusu düşlerde…

Soğuk raylarda ilerleyen bir trenin acı çığlığı
Uğuldarken kulaklarda
Veya bir otobüs terminalinde
El sallarken herkes;
Yolların nereye varacağı bilinmezliği
İşgal eder hafızayı…

Derin düşünceler baş gösterir…

Alındaki çizgiler yollar gibi uzarken,
Yaşlılığın kapıyı çaldığı hissedilir.
Önce saçlar ağarır,
Çukurlaşır o gözler,
Bel iki büklüm olur…

Adımlar da yavaşlar…

Vazgeçilip aynadan
Dönüp geriye bakılınca görülür;
İnsan hayatının yorgun bir özgeçmişten ibaret olduğu…

Ömür boyu mesafede, sona varamamıştır,
Çünkü insan sona değil, son insana yakındır…

Manevi bir yoldur aslında hayat;
İnsandan Allah’a, uzanan bir seyahat…



______________________________________________ yağmurun izi


fotoğraf: Tuncer Canseven Oylat/Bursa