Fırtınalarda geldim sende dinlenirim sanmıştım

Garip ve tarifsiz bir susmak var içimde

Burası asla bize anlatılan gibi pembe bir dünya değil

Sen diyordun ya hadi tut elimi birlikte cennete

Yolu kaybettik sanırım.



Yolun sonunda cennet görünmüyor

Bir acı çöktü yüreğime tarif edemiyorum

Uzun çok uzun zaman öncesinden kalan

İçim öyle buruk öylesine kırık ki…

Kim bu kadar hayatından bıktırdı?

Masum yüzüne hiç yakışmayan biri

Gibi görünmek istemen neden?

Hayatin sadece karanlık yüzünü mü gösterdiler sana?

Hiç mi kimse sevmedi seni?



Hep böyle çocuksu mu bakar senin gözlerin?

Hep böyle içinde bir uzak ışık mı yanar?

Bakışlarında beni dinlendiren birşey var

Neden söndürdün ışığı yolumu bulamam ki..?

Kıyısındaymış gibi en sakin denizlerin

Bir yelkenliyim şimdi ben senin limanında

Fırtınalardan geldim Sende dinlenirim sanmıştım



Sanırım tam olarak böyle hissediyorum

Uzun zamandır ilk defa aklıma yeni bir şey gelmiyor

Duygularımı ne yazıya ne de birine dökemiyorum

İlk defa bu kadar yalnız bu kadar çaresiz hissediyorum

Günlerden bir gün seni tanıdım

Tanıdık bir bakış tanıdık bir sıcaklıkla gelmiştin bana

Gelmemen gerektiğini bile bile

Senden çok ben biliyordum bunu

Engel olabilirdim ama olmadım bu defa

Aslında tam olarak içine bile bakmadığım o gözlerin kendiliğinden çekti beni kendine



Anlamadım ama işin garibi anlamakta istemedim bu defa

Başıma gelecekleri bile bile sana yürümeye başladım

İlk defa enine boyuna düşünmeden korkmadan geldim sana

Tam olarak ne hissettiğimi düşünmeden

Bu defa da ayni şeyler olacak diye korkmadan

Oysaki yemin etmiştim kendime

Bir daha kimsenin kalbimi acıtmasına izin vermiyeceğim diye

O kadar uzaksın ki.



Aslında bana ve bir o kadarda yakındın

Şimdi fırtınada boğulan tayfa gibiyim

Ne gemi ne liman nede kara güründü sadece

Okyanusun ortasında parçalanan bir enkaz var

İşte el ele cennete dediğin yolun sonunda ki görüntü

Beğendin mi?

GURBET MELEĞİ