EKMEK VE ÇAMUR (Şiirin öyküsü)

Tahir bey işsiz iş aramış ve eve dönüyordu.
Biliyordu ki evde ekmek yok, eli boş gidecekti.
Gördüğü manzara onu üşütmüş, sevince boğmuştu
’ Ekmeği çamura bulandı ’
Ve aldı onu yerden, şöyle bir bakındı çevreye.
Şimdi kolu yırtık paltosuna şöyle bir göz attı,
Ekmekteki çamuru ona sildi.
Belki de düşündü içinden.
- Hiç ekmeksiz kalmaktansa çamurlu ekmeği götürürüm çocuklarıma -.
Diye düşünürken, bir züppe geçti yanından...
Ve çikolata kağıdını attı ayaklarının dibine.
O bilmiyordu çamurlu ekmeğin tadını,
Bilse de anlamazdı zaten.
Ve o hiç beklememişti ayazda.
Beklemiş olsa da üşümezdi zaten...
Ve hatta kolu yırtık bir palto, dizi yamalı pantolon giymemişti,
Ayakkabıları su çekmiyordu,
Evde soğukta üşüyen yavruları yoktu,
Hatta hatta ekmek kuyruğunda beklememişti,
Çamurlu ekmeğin tadini bilmezdi ki!

Gurbet meleği
*
ÇAMURLU EKMEK

Tahir Bey yine işsiz bütün gün iş aradı,
Gün boyu araması bir şeye yaramadı.
Eve yine eli boş dönerken kaya düşe,
Boynu bükük üşütmüş attığı adım boşa.

Ancak yolda giderken birdenbire durmuştu,
Çamurlara bulanmış bir ekmeği görmüştü.
Eğilip aldı onu çevresine bakarken,
Paltosunun içine özenerek sokarken.

Yanından geçen züppe dedi amcaya bakın,
Çukulata kâğıdı attı yanına yakın.
Çünkü geveze bilmez o çamurlu ekmeği,
Tadını hiç anlamaz bırak gitsin eşeği.

Sevince boğulmuştu onu yerden alırken,
Üşüdüğünü unuttu kısmetini bulurken.
Çamurlu ekmeğini paltosuyla silerek,
Alıp cebine koydu sevinerek gülerek.

Düşünerek içinden ekmeksiz kalmaktansa,
Ekmek yine ekmektir çamura bile bansa.
Tuttu evin yolunu, çocuklar aç kalmasın,
Onlar da benim gibi hüzünlere dalmasın.

Kolu yırtık paltoyla az da olsa üşüyor,
Yamalı pantolonla kaderini yaşıyor.
Ayakkabı pençesiz dirsekleri yamalı,
Tuttu evin yolunu bahtsızlığın hamalı.

Gurbet meleği