Hani en son konuşmamız var ya,
benim hep konuştuğum, seninse hep sustuğun...
gidiyorum dediğimde, aldırmaz göründüğün işte…


Hiçbir şey göründüğü gibi değildi aslında,
mutluluk elimizden uçacak diye korkuyorduk ikimizde,
ve birbirimize geç kaldığımız için hayıflandık bir süre,
sonra bir cesaret, ben gittim, sen gidişimi seyrettin…


Özlemin, öyle çok yakıyordu ki içimi,
günlerce divane gibi dolandım durdum,
dönmek istedim kaç kez, kaç kez sana koştum,
kaç kez şefkatine sığınmak istedim,
olmadı, yapamadım, yapmamalıydım…


İşte ben geldim, sana geldim dememek için,
çok direndim, öyle zordu ki bu anları atlatmak,
hep tuttum kendimi, ellerimle zincire vurdum yüreğimi,
bir daha, bir daha, savrulup sarsılarak, yanarak yıkılarak…


kaç kez seslenmek istedim, kaç kez sana geldim demek,
kaç kez kapına kadar gelip, kaç kez döndüm geriye,
cesaret edemedim, sil baştan başlayalım demeye,
biliyorum gelebilseydim, biraz sitem eder,
gene bağrına basardın, kaç kez yüzümü göğsüne gömüp,
gözyaşlarım beni boğsun, yok etsin istedim, yapamadım…


kısacası ne sende kalabildim, ne temelli gidebildim,
ama sen sakın üzülme, ağlamalarım seyrekleşti,
iyiyim inan, yavaş yavaş rutine dönecek her şey,
artık sabahları yürüyüşe bile çıkabiliyorum örneğin…


ilaç olduğunu gösteriyor zaman,
tüm yıkıntıları onarıyor yavaş, yavaş
şimdi kötü hissediyor olsakta geçecektir mutlaka,
belki sen de aynı şeyleri düşünüyorsun,
benim gibisin yani, şen şakrak olmasan da,
belki biraz daha huzurlu, ama tatsızsın…



25.05.2011/Hatice Ak