İş bitmiş ve ben köşemdeyim..
Hasta ruhların kirli zaaflarından sus payımı almış,
Bu bataklıkta kendimden başka herkese ruhumdan masum zamanlar sunmaya çalışıyordum...
Varolmayan bir insanın hiç hissedilmemiş duygularını betimliyordum.
Son nefesimin ardından cehennem kapılarında melek olacağımı ispat etmek hevesindeydim.
Tüm sevdiklerim yüreğimin üstünde
Tüm sevilmemişliğim kasıklarımın arasından akıyordu.
En güzel yıllarımı ne çabuk saymıştım mazinin eline!
Karsız kışların, güneşsiz yazların, gri sonbaharların arasında ezilen bir çiçeğin masalı; benim ilâhi komedyam..
Tanıdığım onlarca insan, nefesim nefesinde sönen sayısız beden
Anlam verebilmek için savaştığım hayatın acımasız gerçekleri.
Bense; gerçeklerin ortasında kayboldum, pişman oldum, yoruldum.
Sabahları karanlığa uyandım, geceleri aydınlanırken ben bitmeyen akşamların uykularında söndüm..
Tamamlayamadığım yüzlerce şiir kırıntısı.
Ellerim bomboş, günâh kokuyorum.
Çirkin heveslerin arzularını sıvıyorum, kendimi unutarak.
Sonra kaybettiğim kendimi arıyorum yollar boyu.
Bir bakıyorum ki aslında çok tanıdık bir coğrafya,
Anlıyorum bu coğrafya benim, yol olan benim .. Hani şu insanların bakmadan ezip geçtiği...
Kapıyı her açışımda ayna gibi..Gerçekliğim yüzüme çarpıyor..
Camdan dışarı her bakışımda nefesim tıkanıyor.
Ben, asla geri gelmeyeceklerimi parçalayıp atmışım.
Bir cümlenin virgülü bile etmemişim hiçbir yaşanmışlıkta.
Olmayan tesellileri beklemişim yıllar boyu.
Yanlış durakta, asla gelmeyecek trenin tek yolcusu olmuşum...
Şimdi ayrılık gemisine binmek zamanı, hayat limanından...

Ece İslamoğlu