Hiçbir yara sonsuza dek kanamaz bilirim.
Ne kadar derin olursa olsun ve ne kadar acıtırsa acıtsın...
Ve hiçbir acı hissettirmez kendini sonsuza dek...
Zaman geçer ve alışırsın o acıya,senden olur artık olağan bir his halini alır...
Yaran kanar...
Yüzünün rengine sarıyı katana
ve dermanını nefesinle atana kadar...
Sonra kabuk bağlar.
Bazen bir şarkı,bir plaka, belkide bir tebessüm kaldırır kabuğu yine kanarsın...
Zaman kanı durdurur sen inatla kabuğun altındakinden medet umarsın...
Geçer sonra...
Kanın tekrar damarında dolaşmaya,yüzünde tekrar pembeler peydah olmaya başlar...
Alışırsın, hatta belki unutursun.
Aynanın karşına geçip gözlerinde izi görene kadar...
Anlarsın kan akmasada acı içinde kanar...
Bir bardak elma çayında ararsın bıraktığın huzuru.
Merhem niyetine sallarsın zarı...
Hücrelerine umut diye dizersin tavladaki pulları...
Nafile....
Yok edilmiş umuttan mutlu hayatlar çıkmaz...
Yanarsın, sızlar hatıra kalan izlerin, şeffaf kanlar akıtır gözlerin... Anlarsın, hiçbir yara kanamaz sonsuza dek.
Kanayan aslınnda yaralayan....