Hayat....
İşte bak yine ellerindeyim. Yenilmişlik değil belki sana ama
kazandığım birşeyde yok aslında.
Sen siyah dedikçe beyaz demekle gelmiyormuş zaferler,
uzattığın dalları tutmak yerine kıranlara inatla fidan büyütmekle kaybolmuyormuş hüzün.
Bilmiyorum dönecekmi bana yüzün...
Çığlıkların sessizliğiyle sana
tanık olmak verilmedi bana.
Şimdi sanık sandalyesinde sükunetime kestiğin cezayı dinliyorum
olanca sessizliğimle...
Sözcüklerimin katledildiği gönüllere harcanırken her bir harf,
suskunluğun sağır edici gürültüsünde yalnız kalmak düştü payıma...
Kırdın sonunda kalemimi,tükettin tümcelerimi,mahkum ettin sessizliğe.
Aşkı da kirlettin sonunda....
İnandığım ne varsa ve sığındığım ardına...
Doğruluğunu savunduğum yanlışların yan(ı) lış olduğunu vurmakla yetinmedin yüzüme, çok derin bir iz bıraktın geride...
Aşk maskesini takıp karşıma bıraktığın suretin ardındaki sıkılganlıkla
içimde yerleşen umudumun göbek bağını kesen bir cani olmayı başarabiliyorsun.
Sadece sadakat ve sevgi isteği palavralarıyla donatıp inandırdığın, bir süre sonrada siparişlerini alıp kapıyı hızla çarpan küstah ev sahibi rolüne büründürdüğün aşkcıkla,
ellerine hiçliği bırakılmış kapıcı haline getirebildin beni rahatlıkla.
Çünkü sen çok iyi biliyorsun;
aşk denildimi bu deliye
vefa güven denildimi
son zerresine kadar feda eder elindekileri,
tek bir sıcak gülüşe...
Ahh hayat...
Ellerindeyim yine. Fazla mı geliyorum ben sana söylesene.
Ellerindeyim işte ver istediğin şekli ya da
sana uyan herkes gibi şekilsiz kıl insanlık denen halimi.
Yeter ki çıkar beni bu kör kuyudan.
Aç avucunu eziliyorum,utanmıyor ama terliyor elin boğuluyorum....
Gökyüzüne kavuştur avuç içindekileri,
parmaklarına hapsettiğin senzedeleri güneşin sıcağına teslim et istediğin gibi...
Ama lütfen...
Artık lütfen ya bırak ben olayım aldanmadan siyaha
ya da al tuvaline baştan çiz beni karayla...
Belirsizlik olmasın yaşadığım sen,
Nefesimi kovmasın...

11.12.2010 21:51