yakıldı şehir
arkamda siyah dumanlar ensemi öpüyor
mekanik çığlıklar atıyor şimdi orman
metalik bir kayboluş öyküsü yazıyor




ben yine seni arıyorum
saydam bulutlar
ve çok sancılı rüzgarların
eriyik dönencesinde kalakalmış
gibi
seni arıyorum




hangi sular söndürür şimdi
beynimdeki tanımsız cismi
elektrik silmeli oysa
ıslak kirpiklerimdeki kimsesizliği
yakmalı bir aygıtla
iyotlanan tüm talan düşlerimi
oysa
ben seni arıyorum
ve bu yer küre
bütün dağlarımı dışarı tükürüyor.



yakıldı şehir
nehir saçıldı



adam baktı tanrıya gözlerimden
kadın sustu tanrıya dudaklarımdan
içe hükümlü dış kapı çocukları
kendilerine tapınak edindi
kovulmuş bütün şehirleri.
ben de varım dedim
çocuklar sevdi bu kimliksizliğimi…






yakıldı bu öykü/ kurşuna dizildi dizkapaklarım çoktan



ama



ben yine seni arıyorum…







RÜZGAR