0
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1053
Okunma
Zihnimde yaşayan o yaşlı çocuk;
Bir konuşsa anlamlar boynunu büker.
Toprak kokar benim dilim dudağım,
Gözlerim açılınca, zaman yerinden seker!
Küf kokulu parmaklarım kulaklarımda;
En ufak sesten korkan bir deli gibi.
Az yazıyor, hiç konuşmuyoruz,
Rahat bırakmıyor yine zihnimdeki sabi.
Nereden çıktım yola hiç bilmiyorum,
Lâ menzil yolların müdavimiyim.
Ne yalnızım, ne çiftim, ne de bir güruha fert,
Neredenim, neredeyim, nereye gitmekteyim;
Budur en büyük dert!
5.0
100% (2)
