Hazreti Âdem, Havva’dan olma Habil ile Kabil,
Habil ALLAH’INI seven, Kabil nadan ve de cahil.

Birde ikizleri mevcut, IKLİMA bet, LUBUD güzel,
Ahir evleneceklerdi ikizlerineydi bedel.

ALLAH’TAN gelmişti emir, naçar uyacaktı ÂDEM,
Zevce: Kabil’e IKLİMA, Habil ile LUBUD madem.

Âdem: Ey Havva; emir ver, Kabil’in eşiyle Habil,
Evlensinler itirazsız, Habil’in eşiyle Kabil.

Kabil itiraz eyledi, karşı çıktı anasına,
Ey Âdem senin oyunun, bu iş dedi; babasına!

Âdem: Kurban kesiniz ki, HAKK’TAN denenin ikiniz,
Kimin kurbanı yanarsa, dediğim olur eşiniz.

Kabul ettiler teklifi, kurbanlar kesildi içten,
LUBUD benim helalimdir. Habil, büyüğüm ben senden.

Kabil zayıfı getirdi, Habil’se en iyisini,
HAKK TEÂLÂ memnun kaldı, ayırdı Habil’inkini.

Ve gökten bir ateş indi, yandı Habil’in kurbanı,
Çoğalıverdi aniden Kabil’in o bed-zebanı.

Habil’i tehdit eyledi, cana kıymak korkusuyla,
Habil’in ALLAH’I vardı, tam inanmıştı huşuyla.

Kabil’in imanı yoktu, belliydi hareketinden,
Kardeşini öldürmeyi geçiriyordu hep içinden.

Kurbanı kabul görmedi, o kıskanç hali kabardı,
Buna sebep olarak da ŞEYTAN ile LUBUD vardı.

Kabil’in o gafil nefsi göz koymuştu ikizine,
Kulak asmıyordu bile babasının öz sözüne.

Habil’den çıt çıkmıyordu, o boyun eğmişti zaten,
O’nca HAK TEÂLÂ birdir, inanmıştı HAKK’A kalben.

ŞEYTAN daim dürtüyordu suç işlemeye Kabil’i,
Zil takıp oynayacaktı kan koksa Kabil’in eli.

Kabil’in işi çiftçilik, Habil de sürü sahibi,
Kördü nefis; sürüyordu, Kabil’in Habil takibi.

Habil kısmetinden memnun, sürüsünü otlatmakta,
Kabil’se alt etmek için, her an fırsat kollamakta.

Hiç boş durur mu o melun? Kışkırtmakta hep Kabil’i,
Göstermekte can almayı, allı-pullu (gülistanlık) ve afili.

Günlerden bir gün kıstırdı Habil’i ağaç dibinde,
Vuruyordu ha bire de koskocaman taş elinde.

Habil güçlü ve kuvvetli, saygısında bir kusur yok
Kabil nefret ve kin dolu, kana susamış belli çok.

ALLAH’A imana bak ki, çıkmıyordu hiç de gıkı,
Kabil vurdukça o taşı, sarılıyordu O sımsıkı.

Deliriyordu bu duruma gözü kan bürümüş Kabil,
Bu kanı akıtmaya bil, Kabil’e şeytan da dâhil.

Muradına eren Kabil donakaldı oracıkta,
O da ne? Bir karakarga, yer eşmekte şuracıkta.

Dedi; Aklın yok mu Kabil? Karga kadar olamadın,
Öz kardeşine kıydın da, gömecek yer bulamadın

Nadim olmuştu ama geç, dönüşü yoktu bu yolun,
Habil’e sin kazmak için, yokladı sağ ile solun.

Buldu bir kuru değnek, ha bire eşti türabı,
Hem toprak eşiyor hem de artıyordu ıstırabı.

Vakit geçti Âdem, Havva; aramaya koyuldular,
Habil’in ölü tenini ağaç dibinde buldular.

Kabil onları görünce oradan tez uzaklaştı,
Âdem ile zevce Havva, naçarlıktan kucaklaştı.

Yıllarca matem tuttular, sabır-sebat eylediler,
Katil oğulları Kabil’i evlatlıktan def ettiler.

Kabil aldı ikizini ıradı çaresiz evden,
Bir haber alınamadı hayli zaman kendinden.

Yemen’den Aden’e gitti, bu yöndedir söylentiler,
Şeytan ile bir olup da ilk kez ins kanı içtiler

Âmâ oğlu tarafından öldürüldü Kabil bir gün,
Sürerken Aden ilinde, katil hayatını sürgün!

“Çok yazıklar olsun bana, dedi; öldürdüm babamı,
“İndirdiğim şamarla da, canım, kanım evladımı.”

Bu hal üzere çoğaldı; âlemde zina, cinayet,
Hıyanet verme ALLAH’IM, sonsuza dek ver inayet.

KÜÇÜK OZAN’IM her daim, çoğalsın merhametimiz,
Irk ayrımı olmaksızın, bitmesin hiç faziletimiz.

KÜÇÜK OZAN(CML DMR)KEPSUT-24.04.2011
YOLCU YOLUNDA GEREK’DEN.

LÜGATÇE: İNS: İnsan. Beşer.