ne onsekizinde delikanlı
ne de sebisübyanım
dilimin atlasında umut çekirdeği
beyazıma beyaz katmaktayım

her sözcüğüm ilmek attı diğerine
kızarmış ekmeği paylaşır gibi
hava gibi
su gibi
ezgisi ince, söylenmemiş türkülerle
zencefil kokulu sabrımı
selamımı-sevdamı

neyim var neyim yok doldurdum heybeme
dumanı bol rengi gri acıları kendime
sevinçleri çevreme
sürdüm ruhumun atını ak süt emmişlere

dokuz ay
dokuz saat
dokuz dakika da gelmişlere
yedisine yetmişine

gagası beyaz kuşlara
kanadı mavi martılara
toprağa
suya çiçeğe
börtü böceğe

neyim var neyim yok doldurdum heybeye
sokaklar, caddeler, evler geçtim birbirine benzer
birer birer
vardiya değiştiriyordu yalnızlığın sığınmacıları
karanlık bir ormana akıyordu bütün ışıklar

kör noktasındaydı gök
kör gözün bakışında

kolları elimde kaldı
açılmadı kapılar

uçsuz bucaksız ıssız günler sanki hapishane
insandan çok gölge, gölgeden çok öfke
meğerse kırmış kabuğunu güvensizlik
dokunmuş sıkıntısı yüreğe
çok olmuş kurtlanalı yaranın ağzı

bu sıcak basması, gece terlemeleri
baş ağrısı, çarpıntı hisleri
bu üşüme, bu titreme
herkes kendi koyağında kaybolmuş
öyle bir veba ki
kuşku dibine vurmuş

karamsarlık
tepeden tırnağa karamsarlık
hangi köşeyi döndüysem bozkır yalnızlığı
her adımdan sonra, biraz daha hastalık

üstümüzde ölü geçmişin sırıtkan gözleri

Müsadenizle