Bir iki çizgi işte…
Senden bana kalan miras,
Birisi kalbimin içindeki sen,
Ötekiler kolumdaki birkaç harf…

Piyangonun en büyük ikramiyesi gibiydi gelişin,
Sanki her şey avuçlarımın arasındaymış gibiydi.
Ve bir ikramiye gibi günden güne değer kaybediyordun bende,
Büyük yatırımlar yapmama rağmen…

Sevgi nolu şubemize kalbimi vermedim mi?
Aşk bahçemize yazın ortasında sümbüller dikmedim mi?
Bütün nefsimi yok edip yalnız ‘’sen’’ demedim mi?
Peki neden günden güne değer kaybettin kalbimde?
Zirveyi rehin alıp peri masallarına taş çıkarmadık mı?
Faniliğin cennetini tatmadık mı?

O halde neden amortiye düştün be sevgili?
Bir daha almam piyango falan,
Bendeyken piyangonun en değerlisi değil miydin?
Şimdi gideceğin ellerde amortiye bile denk gelmezsin inan…

Tüh be diyecekler varlığına,
Sürüm sürüm sürüneceksin beş para etmez kalpler de,
Zirveden yerin yedi kat dibine girmek neymiş göreceksin,
Ağlamaya bile utanacaksın,
Birkaç zaman sonra ölümcül bir hastalığa yakalanacaksın.

Ve inan ki sevgili,
Ne bir fatiha okunulacak ruhuna,
Ne de ismin anılacak dudaklar da,
Yine ben de olacaksın her zaman,
Sana fatiha olacağım her an,
Dudaklarım senden başkasına lal olacak.

Sıratta bekle beni sevgili,
Tüm günahlarımızla geçeceğiz sırattan,
Ne cehennem ateşi yakacak kalbimi,
Ne de cennetin güzelliği nefsimi talan edecek,
Cehennemim ol yak bütün kalbimi,
Ben bize cennet olurum ebediyette…
[Mehmet Yusuf SEZEN]