Gelincikler soldu yağmurlarla,
Bir bir toprağa karıştı anılarım,
Avuçlarımın arasında ufalandı adeta çocukluğum,
Hiç kimse üzemedi beni bugüne dek,
Hevesimi kursağımda bırakan körebeler dışında.

Ellerimde titreyen topacımdan gelmişti belki de;
Yüreğimdeki heyecan,
Belki de bilyelerimdi beni hayata bağlayan.

Onlarsız sevmiyordum seni hayat,
Önce ıslak gelinciğimi soldurdun bahar vakti,
Dün gece de topacımı çalmışsın,
Bilyelerimi bıraksaydın bari…

Şimdi nasıl anlaşacağız seninle?
Ben onlarsız hangi sıfatı taşırım ki?
Hüzün ve derdi aynı anda okudu dudaklarım,
Aman! Allah’ım yoksa öldümü çocukluğum?...

İyi de hala izleri var avuçlarımda,
Yani sadece anılarda mı yaşayacak gelinciğim?
Bir daha körebe olmayacak mı mahallemde?
Peki topacım, ya bilyelerim?...

Hayır! Geri istiyorum diz yaralarımı,
Mevsimim de tekrar istiyorum dinmeyen çoşkuyu,
Geri istiyorum o günleri,
Birileri söylesin nerede bulabilirim?...

[Mehmet Yusuf SEZEN]