Gitmeye mejbur eden neydi?
Karmaşık hayatların ,yoğrulan mayasında.
Sürekli yolculuğa iten bir sebep olmalıydı...
Adımlarında endişe yaşanıyordu.
Durakladı bir ara!
Sessizliği dinledi...
Onu çağıran iç dünyasıydı.
Gecenin ayazında ürperen yüreğini ateş basmıştı.
Meleklerin onu izlediğini düşledi.
Yüzünde bir tebepsümle yoluna devam etti.
Ayakları dolanır oldu yorgunluktan.
Kah tökezler oldu alacakaranlıkta,
Kah çalılara bir uğraş.
Sanki bir ruh yol arkadaşıydı
Kalktı yanında biri varmışcasına,
Sohbetin koyuluğuna daldı.
Derinden bir nefes çekti
Bunca yılın ardından yaşanan,özgürlüğün ilk adımlarıydı..
Aniden endişe doldu yüreğine.
Ya! dedi kendince,
Muaffak olabilecekmiydi tek başına kaldığı günlerde.
Hayat yolunun tam ortasındaydı,yaşta bir hayli ilerlemiş.
Dönmek değildi niyeti o mutsuz günlere.
Düşe kalka alışacaktı,birlikteykende ne olmuştu sanki!
Yinede uğraş vermemişmiydi yıllarca.
İç yangınları hala sürmekteydi,birde endişe eklendi.
Aldığı yaralara aldırmadan ilerlerken o
Belli olmasada gideceği yol,yüreğinin sesini dinledi...


Alışkanlıkların zincirleri, önce duyulmayacak kadar hafif, sonra kırılamayacak kadar güçlü olurlar.
Benjamin Dizraelli


YAZAN:KADER OYUNCUSU
07/03/2011
İZMİR