Nicedir görümüyorsun, bu sahillerde
kanadım gidişine
sessiz, sedasız mı olacaktın böyle?
söyle,
hangi trenler kalkıyor içinden
japon gülü gibisin. Tsunamiden mi kalkıp geldin?
büyük kentlerde mi dolaşıyorsun yine?
öyle ki,
avare gönlüm kaygılardan âzâde;
tatsız, tuzsuz her şey, sensiz ne varsa
artık beklemenin anlamı yok, kurallar böyle
sen, yakamoz değilsin ki yıldızların olsun.


Bizdik, uzakta geçen gemileri, gömleksiz sabahları
birlikte seyreden
gözgöze gülerdi bakışlarımız, esmer dudağında
şimdi,
yokluğun bana bir ödül eskimiş burçlardan
düşlerimin metropollerindeyim, seni arıyorum
bugün hep seni düşünüyorum işte...
dirisin hâlâ uzaktan uzağa.


Sensizliği tahayyül edebildiğim zaman
uçup gidiyorum üstünden, bir yıldız doğuyor
bir vapur yanaşıyor kaçışlarıma
sallarım uzaklardan mendilimi sana
târifsiz kederler içinde olurum birden
koşuyorum ayrılıkların çağrısına
neden karmakarışık, bu soysuz sevdalarımız
hazin gedi, hazin gitti, koca ömrümüz.
bence, yalnız Ege anlayacaktır beni
denizler kudurdu, yitirdim yavru ceylanımı
dizlerimin altı uçurum
dipsiz bir kuyudayım, Yusuf misalı
düşündükçe üşüyorum.


Sen, hapsedilmiş bir gelincik misin?
arsız, vedasız, ve de kararsız bir mevsim gibi
neydi, sorup da öğrenemediğin, aradığın bulamadığın neydi?
biliyor musun
ebruli gülüşlerini, kınalı uykularıma süsledim
varsa zemheri ayazların, yak beni
yıllar utansın ızdırabımdan
küle dönen közüme, usulca... üfle
rüzgârların yas tutsun Anadolum’da.


Nuri Dağdelen
Özdere-İzmir
20.4.2011
Saat.15.