Gönül ısdarında aşkı dokudum
Şardan şara gezdim Yunus okudum
Bülbül oldum seherlerde şakıdım
Nasılsa bir gönül yıkmayı bilmem

Gelen bela sefa gelir hoş gelir
Gül attıkça yârdan daim taş gelir
Eyvah ömrüm güz tükendi kış gelir
Korkarım ki yaprak dökmeyi bilmem

Yar döşünü yâr içinde uyusun
Ko derdini kar içinde uyusun
Sen sus dilim har içinde uyusun
Gözümden yüzüme akmayı bilmem

Bir gün tenha bırakmadım gülümü
Gülüm gibi seviyorum ölümü
Yangından geriye kalan külümü
Yârin toprağına ekmeyi bilmem

Can yurduna can fidanı dikmişim
Sevinerek ne cefalar çekmişim
Su istemiş gözyaşımı dökmüşüm
Ayrık otun dahi sökmeyi bilmem

Bir ahdi bilirim bir de vefayı
Sürüyorum yana yuna sefayı
Eyyüp gibi ah okşasam cefayı
Öperdim yarayı yakmayı bilmem

Ayakta duracak hâlim kalmadı
Bekliyorum saki badem dolmadı
Can kadehin daha yere çalmadı
Ben daha kafayı çekmeyi bilmem

Temizlensem giysem beyaz libası
Süpürsem evimde kırk yıllık yası
Okur kulağıma aşkın ustası
Hu diye boynumu bükmeyi bilmem

Ney sustu meycinin yanar gözleri
Dilinin altında kanar sözleri
Meze diye sunar kara közleri
Dışımdan içime bakmayı bilmem

Tayyip ATMACA